Last few days

ZATERDAG 29/07

Vandaag besloten we niet met de auto te rijden. Maar een beetje te wandelen rondom het meer en op Mount Joe. Het was nog steeds onder het vriespunt en dus was alles zeer glad. We konden dus de berg onmogelijk beklimmen, dan maar rond het meer blijven. We keerden 's middags terug naar het hostel om te koken. Maar de keuken was zeer vuil achtergelaten door de ontbijtgangers. Ze waren dus nog vollop bezig met de schoonmaak. Omdat we weeral eens onze planning moesten omgooien en dan toch moesten wachten, maakten we dan maar een nieuwe planning met onze boekjes en de foldertjes. Deze kregen we weer heerlijk vol voor de komende twee dagen. Er waren vijf schoonmakers nodig om de keuken proper te maken, maar doorna konden we in een propere keuken koken. Paste Bologniase. 's Middags gingen we naar de hot pools en sauna om alles goed los te krijgen vooraleer we op het vliegtuig moeten. Het was zeer gek om in je bikini naast de sneeuw te zitten. Maar het werkte zeer ontspannend.

ZONDAG 30/07

Vandaag gingen we weg uit het sneeuwerige gebied. We hebben genoeg sneeuw gezien voor de volgende jaren. Onze eerste stop was aan het Peel forest. Waar we anderhalfuur gewandeld hebben naar een waterval. Deze was veel minder groot dan dat we gewend waren. Maar we hadden eindelijk nog eens kunnen wandelen zonder te worden tegengehouden door het weer, het was stralende zon. Yentel was nog steeds niet helemaal terug de oude en dus reed Sieglinde vandaag nog een dagje. Gelukkig was de volgende stop een uurtje rijden. We wandelden er naar Rakaia river outlook punt. Dit was een prachtige wandeling. Een totaalpakketje, met water en steenstrand, bomen en modder, bergen met sneeuw. Hier wandelden we 2 uur, en deden een lange stop aan de lookout. Ondertussen was het al  4 uur en moesten we dringend doorrijden naar Christchuch om niet weer in de donkerte door een onbekende stad te rijden. We vonden het heel gemakkeld. De stad was zeer uitgespreidt en totaal niet volgebouwd, waarschijnlijk door alle aardbevingen die er gebeurden. Daarna gingen Sieglinde en ik nog op zoek achter een winkel. Na eerst een gesloten shop tegen te komen, vonden we een soort van nachtshopje. Er waren fish ticks te vinden en mais. Uiteindelijk bleek de mais wel oneetbaar maar al bij al een goede maaltijd. 

MAANDAG 31/07

Onze laatste volle dag al. De tijd gaat hier snel. Eerst alles in orde brengen vooraleer we aan de laatste dag begonnen: vluchtgegevens, geld afhalen voor de bus, auto leeghalen, ... Vandaag leidde onze weg naar Akaroa, een stadje gevestigd aan de zee. Dit was een uurtje rijden, maar wij deden er twee uur over aangezien we de touristische route namen. Gelukkig want deze gaf ons prachtige uitzichten. Links en rechts van ons was er zee te zien en wijzelf stonden bovenop de berg. Daarna begon de afdaling die ons zicht gaf op het havenstadje. We kwamen mooi op tijd aan voor de boottocht te kunnen nemen (75$) en nog een hapje te kunnen eten. De zon was prachtig aan het schijnen, alsof hij speciaal voor onze laatste dag was komen stralen. Op de boottocht zelf zagen we allemaal vulkanische gebieden en een cathedral cave. Daarna gingen we de open zee op. De kapitein had pinguins gespot. Ze zijn zeer verlegen en duiken snel terug onder. Maar eindelijk na vijf keer te proberen zagen we ze zwemmen. Niet veel later kwamen er ook dolfijnen een showtje geven. En een show was het zeker, ze waren met vijf. We hadden de jackpot gewonnen. Nadat de motorboot was opgestart, zwommen de dolfijnen nog een eindje mee op de golven die de boot veroorzaakte. Ze zwommen dus letterlijk naast ons. Het was een perfecte laatste dagje. We kwamen terug om 15u30 en onze auto moesten we al om 17 uur indienen. Geen tijd dus om te treuzelen. Voor de luchthaven smeten we de tank nog eens vol en een half uurtje na tijd konden we onze auto indienen. Ze maakten er precies geen probleem van. Sleutel afgeven, enkele vragen beantwoorden en weg waren we. Ze voerden ons met een shutle uit de luchthaven en daarna gingen we per bus terug naar het hostel, want deze lag iets te ver weg. We hadden vele ups en downs in onze reis figuurlijk, maar vooral ook letterlijk. Van onze bergtop in Mount Roy tot de grotten in Waitomo. Hier stopt ons Nieuw Zeelands avontuur en ook de blog. Maar België, here we come.

Vlaktes van Rohan

DONDERDAG 27/07

We vluchtten snel de stad uit, want het was alweer aan het regenen. We hadden ook een lange rit voor de boeg met enkele stops. De eerste stop was Moeraki Bolders. Dit zijn sferische bollen die vier miljoen jaar geleden gevormd werden rond de dinovissen van indertijd. Sommige waren wel twee meter hoog. Hierna volgde het pinguinstrand. We probeerden nu al voor de derde keer pinguins te spotten. Maar helaas, zeeleeuwen het het strand al ingenomen, dus keerden we snel terug. Onze weg vervolgde zich tussen prachtige besneeuwde bergen en grote mirror lakes, we bleven stijgen richting Mount Cook. De sneeuw rondom ons nam toe in centimeters, en de auto's die ons passeerden waren al goed bedekt met een dikke laag sneeuw. We begonnen ons vragen te stellen, maar reden toch door naar ons hostel. Bij het hostel lag er zeker 30 cm, we konden niet op de bijbaantjes en dus ook niet bij het hostel. We besloten om terug te keren richting Twizel. Daar waren een tal van motels. Motel nummer 1 deelde ons mee dat een kamer 180$ per nacht was (deze prijs betalen we normaal voor 2 nachten). Motel nummer 2 'deed niet aan backpakers'. Motel nummer 3 besloot de deur gesloten te houden. Bij motel nummer 4 kwamen we verkleumd en hopeloos aan. De vrouw bood ons een twee persoonskamertje aan en plofte er een derde bed bij. Tijdens de nacht kregen we het steeds kouder. Doordat ze geen isolatie hadden, daalde de temperatuur onder  de 12 graden.

VRIJDAG 28/07

We bleven even liggen in ons bedje om op te warmen, vooraleer we besloten verder te trekken. Alles buiten was bevroren. Na het ijs van onze auto af te schrapen met een studentenkaart plus keukenpapier (bij gebrek aan schrapertje), reden we naar het informatiecentrum. Daar konden ze ons een videobeeld geven van de stad Mount Cook. En gelukkig waren we daar niet gebleven, het was precies een grote ijsbaan geworden. We besloten dan maar de YHA app erbij te pakken en op te zoeken wat we konden doen in de plaats van de geplande wandelingen. Deze leidde ons tot enkele filmlocaties van 'the lord of the rings'. We vroegen ons af, waarom het informatiecentrum ons dit niet gezegd had, want de locaties waren vrij toehankelijk. Tot we op een brochure stuitten waar er een tour te vinden was van meer dan 100$. Dus tip, installeer de YHA app op je gsm. Daarna hadden we nog een prachtige lookout met zich op de Mount cook berg en dan reden we door naar lake Tekapo. Deze was ook helemaal ingesneeuwd. Doordat we laat in de namiddag aankwamen, was de weg naar ons hostel gelukkig alweer vrij en reed Sieglinde vlotjes de parking op.

Flooding

DINSDAG 25/07

Hierlijk lang uitslapen vandaag dat hadden we wel verdiend na het vroege opstaan van gisteren. Terwijl ik de auto eens schoonmaakte langs de binnenkant, kiemden Yentel en Sieglinde de weg uit naar  onze volgende bestemming. We besloten een deel van de Scenic Drive mee te nemen die helemaal in het Zuiden lag. Yentel begon de rit en door de regen was het lastig rijden achter campers. Zo na wat een eeuwigheid leek, konden we een lastige camper voorsteken om daarna weer achter twee campers vast te zitten. Eenmaal daar voorbij vlotte het goed. De eerste 150 km werden dan ook vlot gereden. Toen Sieglinde het overnam kwamen we plotsing op ongeasfalteerde wegeltjes. Het was er wel mooi maar jammergenoeg regende het, waardoor we er niet ten volle van konden genieten, ook voelde Yentel haar niet helemal goed, en vonden we maar geen eten. Uiteindelijk bleken ook de Cathedral caves waar we voor rondgereden hadden gesloten te zijn, we bleven zoeken achter eten en om 3 uur 's middags vonden we eindelijk een plekje waar we soep konden eten. Gelukkig is hun soep zeer voedzaam. We gingen ook naar een informatiecentrum met de vraag wat we onderweg nog zouden tegenkomen. Ze stuurde ons naar Nugget point waar er een prachtig uitkijkpunt was. Hiervoor moesten we langs de zee rijden. Deze spetterde af en toe op het asfalt, ze kunnen hier duidelijk geen wegen bouwen. Maar het uitkijkpunt was de moeite waard. Gelukkig was de zon er ook alweer doorgekomen. We moesten nog een uurtje rijden richten Duniden en dit laatste stukje was in de donkerte. We zagen vele overstromingen van de laatste dagen. Het riviertje was een meer geworden. En waar er op onze gps stond dat er land lag was het allemaal water. Geluk bij een ongeluk dat we nu pas aangekomen waren zou morgen blijken.

WOENSDAG 26/07

Vandaag gingen we naar Otaga Peninsula om pingiuns te spotten. Dit is een klein schiereilandje verbonden met Duniden. De eerste 20 km reden we zonder problemen langs de kust, mar daarna was er road closer. Omdat we erg graag de pinguins wouden spotten en al enkele mensen hadden aangesproken die van de tegenrichting kwamen, besloten we door te rijden. We moesten door een klein plasje heen en zagen dat er een garage werd leeggepompt. Na een nog eens 19 km werden we weeral tegengehouden en nu konden we niet meer door met de auto. Er werd ons verteld dat er hele kluiten aarde en bomen meegesleurd van de berg naar beneden op de weg. We konden dus niet meer verder. Dan maar terug naar het hostel want we raakten op geen enkele toeristische spot. Maar we hadden het toch geprobeerd hé. Terug in het hostel besloten we een warme maaltijd te eten voor we de stad in trokken, want echt iets anders konden we niet doen. De andere kant van de stad was er blijkbaar nog erger aan toe want daar waren er hele stukken weg weggespoeld die mogelijks nooit meer berijdbaar zullen zijn. Zie hier het nieuws van enkele dagen geleden. We hadden alle drie al rap genoeg van de stad. Na het oude rail way station, de kerk en de art gallery hadden we het al gezien. Dan nog een paar souvenierwinkeltjes aflopen, vooraleer we het Toitu Otago Settlers Museum binnenliepen. Dit is een gratis meseum waar er op een interessante manier over de geschiedenis wordt gesproken. Over de pioniers, de immigranten, en zelfs de eerste wereldoorlog waar ze gingen gaan vechten voor België (kolonie van Engeland). De 20ste eeuw met televisies en een heleboel oude auto's/ trams die tentoongesteld werden. Hier blijven we dan ook een lange tijd in rondlopen. Onderweg terug naar het hostel, kwamen we ook nog een heleboel mooie street art werkjes tegen die over de hele stad verspreid waren. 

Milford sounds

MAANDAG 24/07

Onze wekker liep al vroeg in de ochtend af. Doordat we in een huisje zaten hadden we de ontbijttafel al op voorhand gedekt. Ook de afwas konden we later nog doen. Mooi op tijd stapten we in de auto. Het was nog piekedonker dus deden we rustig aan. Yentel reed de eerste 130 km ging goed. Er waren geen tegenliggers dus konden we onze fairs aanhouden. Helemaal boven was het ijzig glad. Dit ondervonden we op het moment dat we wegslierden. Gelukkig had Yentel goede reflecten en stond de auto rap weer richt op de baan. We reden op dat moment ook maar tien km per uur. Daarna moesten we door een tunnel heen. Uiteindelijk kwqmen we bijna twee uur te vroeg aan bij de cruise schepen. We konden dus nog wat langer geslapen hebben. Maar goed we hadden een schip van jucy, dezelfde maatschappij als onze huurwagen. En we hadden een upgrade door het weinige volk, vaarde enkel het luxe schip uit. Want een gelukvogels waren we voor 45$ konden we een twee uur durende rondvaard maken. We vertrokken in de mist en regen. En blijkbaar was dit het beste tijdstip om uit te varen, aangezien er vele watervallen maar 20 minuten na de regenval overbleven. Een uurtje hadden we geen regen waardoor we buiten op het dek konden staan.  Doordat het laagseizoen was, stond er ook niet teveel volk. De boot ging tweemaal onder een waterval staan, die blijkbaar voor de eerdte keer sinds maanden weer ze groot waren. Wij keken vanuit binnen toe, want we gingen nog een hele dag onderweg zijn. En met natte kleren in 5 °C lijk ons geen goed plan. Op de terugweg was er veel mist en regen wat iets mysterieus gaf. Na de boottocht keerden we terug in daglicht om verschillende stops te maken. Bij de chasm ontmoeten we de kéa. Dit was een papegaai die leefde rond de milford sounds en alles opat wat niet goed vastzat, zoals schoenen of rubber van de auto. De watervallen die we hier zagen werden wederorm gevormd door het slechte weer. Bij pops view hadden we minder geluk, daar was het te mistig om iets te zien. Verder terug naar te anau kwamen we ook nog mirrow lakes tegen, de eglinton valley en te anau dows wat ons prachtige uitzichten gaven met gelukkig alweer wat blauwe lucht. 

Higher, higher, higher

ZATERDAG 22/07 

Toen we wakker werden leek het wel alsof de kerstman langsgekomen, iedereen liep zenuwachtig en opgewonden rond. De storm was overgewaaid en had een dikke laag vers sneeuw achtergelaten. Ze maakten zich allemaal klaar om te gaan skieen en wij maakten onze rugzakken en trokken onze wandelschoenen aan, want roy's peak lag uit de wolken. De tocht omhoog was zeer steil. Het eerste deel was door velden en we lieten af en toe enkele koeien en schapen opschrikken. Er huppelden ook vrolijk wat konijnen en enkele rare vogels waren ook van de partij. Na een tijdje zaten we onder vriespunt en moesten we dus verder door de sneeuw. Dit maakte het stijgen moeilijker omdat we dieper wegzakten (en beetje zoals op zand lopen). Nog hoger begonnen we op ijs te lopen. Door de toppen van ons voeten in het ijs te slaan konden we blijven stijgen. Nog wat hoger en we hadden het wolkendek bereikt. De top zat weer in de wolken , we besloten toch even te wachten. Eerst warm indoefelen en dan middageten. Er kwamen steeds meer mensen naar boven, maar na een half uurtje wqchten werden we beloond. De wolk vloog over en de zon kwam tevoorschijn. Iedereen wou tegelijk op de piek staan en daardoor moesten wij wachten. Maar uiteindelijk konden ook wij ons erop wagen. Onze weg naar beneden verliep moeizaam met veel wegslieren en poepzitten. Doordat er al zoveel mensen waren gepasseerd was het sneeuw platgetrappeld en al aan het smelten. De mensen die naar boven kwamen hadden dus nog eens extra moeite. We kwqmen onderweg weer de duitse meisjes tegdn waarmee we vastzaten in de sneeuwstorm. Ze besloten zich niet in de sneeuw te wagen en met ons terug mee af te dalen. Ondanks het spectaculaire uitzicht dag er bovenaan te zien was. Eenmaal beneden was het 3 uur en reden we richting Queenstown de bergen door. Onze auto had moeite met al die steile hellingen en gelukkig vertrokken we nu pas want eerder waren de wegen blijkbaar geeloten door de storm overal naast de weg lagen afgevallen takken. Afgepeigerd maar voldaan kwamen we aan.

ZONDAG 23/07

Vandaag besloten we het rudtig aan te doen we gingen en kleiner wandelingetje doen en uitslapen. Dus om 10 uur checkten we uit en gingen we op weg de berg op. We voelden alle drie dat onze spieren gisteren goed gewerkt hadden. En bovenaan kregen we een uitzicht over de stad. Minder mooi dan gisteren weliswaar maar het was ook een minder grote inspanning en mischien raakten we die prachtige uitzichten wel gewend. In de namiddag liepen we rond in de stad van winkeltje naar winkeltje en kochten alle drie een souvenier. En om 3 uur in de namiddag vertrokken we richting de volgende stad te aneu. We waren niet voor het donker binnen en nu zitten we hier voor heel weinig geld op een driepersoonskamer met eigen badkamer en keuken. Nogal een verschil met twee nachten geleden. Morgen trekken we richting milfort sound en moeten al om 5 uur op voor de kronkelende tocht door de bergen.

Bergen omringd met wolken

DONDERDAG 20/07

Doordat we voor de eerste keer in een overvolle kamer zaten, werden we ook voor de eerste keer wakker gemaakt door een vroege vogel. We stonden niet veel later ook zelf op en maakten de overige twee ook per ongeluk wakker. Daarna trokken we verder. Doordat we midden in de bergen zaten en onze auto benzine zuipt, besloten we vol te tanken. Het had nog nooit zo duur gestaan, maar er was geen enkel benzinestation op de tocht naar Wanaka. 2,13$ dus in plaats van de gebruikelijke 1,80$. We rijden goed door langs de kronkelende baanjes. Ons eerste stopje was bij watervallen. Het had veel geregend meer toch stond de rivier niet vol. Dit kwam waarschijnlijk doordat het aan het vriezen was bovenop de berg. Daarna maakten we een stop aan de blue pools. Deze zou ons in een 20 minuten durende wandeling naar blauwe meren moeten brengen. Maar de teleurstelling was van velen groot toen we aankomen: 'They are green'. Door de grote regenval was er veel vuiligheid meegestroomd en was de bodem niet langer te zien. Zelf met een blauwe filter op onze camera werden ze niet blauwer. Het was ook hier dat we onze eerste kennismaking hadden met de beruchte zandvliegjes. Toen we gingen zitten op de rotsen en ons broodje uithaalden, begonnen ze ons masaal te stekken. Dus we vluchten terug de berg op, onze auto in. Hier konden we vreedzaam ons broodje opeten. Of toch ongeveer, want we moesten er nog een tiental doodslaan die mee de auto waren ingevlogen. Daarna volgde een van de meest prachtige tochten doorheen de bergen omlaag. We reden richting het wanaka meer. We stopten er geregeld om een fotootje te trekken en te genieten van de schoonheid. Deze is vooral te zien met je eigen ogen en niet goed vast te leggen op camera. Daarna kwamen we aan in Wanaka, de flying kiwi backpackers. Dit was niet echt een gezellig hosteltje. We vlogen in een kamer van acht gemengd, terwijl we dit helemaal niet geboekt hadden. En er was maar een hele kleine keuken en ontspanruimte voor een volgeboekt hostel, 30 man. De meeste mensen die hier zitten zijn op een werkvakantie. We besloten nog even naar het meer te wandelen en een koffietje te gaan drinken om te vluchten van de kleine ruimte. Als avondeten warmden we alles op in de microgolf zodat we niet teveel moesten koken.

VRIJDAG 21/07

vandaag zouden we normaal gezien de mount roy beklimmen, maar het was vreselijk aan het waaien en alle bergen waren in de wolken gehuld. We besloten dus een kleinere minder hoge wandeling te maken van 2 uur, mount iron. Deze gaf ons een prachtig uitzicht over de stad en het meer met de omliggende bergen. Ook konden we mount roy zien liggen. We gingen net op tijd naar beneden om een regenbui en een serieuze windvlaag te vermijden. Door het slechte weer en het feit dat je hier enkel kon wandelen besloten we op restaurant te gaan. We bestelden alle drie ribbetjes en er was zelf somersby van de tap. Nadat we deze besteld hadden, vroeg ze niet eens onze identiteitskaart. Dit was vreemd aangezien ze er in de supermarkt zo'n spel van maakten. Daarna gingen we naar 'that wanaka tree'. Deze boom was zeer populair in Wanaka omdat hij alleen in het midden van het meer stond. Maar doordat het meer zo laag stond, stond de boom op het droge. En door de winter gingen er helaas geen blaadjes aan. Maar we gingen er toch even naartoe in de regen omdat het bij Wanaka hoorde. Daarna besloot ik even een dutje te doen terwijl Yentel en Sieglinde doorheen de straatjes van de stad slenterden van souveniershop tot souveniershop. We ontmoette elkaar in hetzelfde koffiehuisjes van gisteren. Hopelijk wordt het morgen wat mooier weer zodat we de Mount Roy kunnen beklimmen, maar we vrezen er alledrie een beetje voor. Anders zal morgenvroeg onze tocht voortgezet worden richting Queenstown, een studentenstad.

Spiegelmeren

MAANDAG 17/07

Vannacht was het alweer de laatste nacht in ons heerlijk warme elektrische bedden. Ook de twee katten die daar leefden, vonden onze bedden plezant. We hadden deze dag niet echt iets gepland en konden alles op het gemak doen zoals pannenkoeken maken als ontbijt. In de New world hadden we een pak poeder gekocht waar er gewoon water bij moest. En dan bakken maar. Yentel stond als eerste aan het vuur, maar het deeg bleef aanplakken. Het lag dus aan de pan, de kok of het deeg. Wat we ook veranderen ze bleven mislukken. Daar ging ons lekker ontbijt. Dan maar toast want we moesten tijdig uitchecken. Tijdens onze rit naar Westport stopten we even aan Nelson lake. Het was jammergenoeg aan het regenen, dus aten we ons broodje smos in de auto op. De poetsploeg kwam plots langs en begon de bordjes en paaltjes te kuisen waarop de informatie stond over de verschillende wandelingen. Dit samen met alle verkeersborddraaiers is hoe men werk creert in nieuw zeeland. Na onze maaltijd kwam de zon er gelukkig door en begonnen de wolken weg te trekken van de bergen. Dit gaf ons een prachtig uitzicht op het meer en tijd om enkele foto's te nemen. Daarna gingen we nog een vuurtoren gaan bezichtigen aan de zeezijde vooraleer we naar het hostel gingen. Doordat er niet teveel te doen was in Westport besloten we de tweede film te bekijken van Narnia voordat we ons bedje opzochten.

DINSDAG 18/07

Via de kustlijn gingen we van het ene zeestadje naar het andere. Hierbij maakte we verschillende stops. Zo passeerden we cape foulwind. Dit was een rots waar de zeehonden komen uitrusten. Tijdens de maand juli zijn het vooral de jongen die er opgroeien. We blijven een tijdje kijken naar hun vooraleer we verder trokken richting pancake rocks. Dit waren een stel gelaagde kalksteenrotsen die tijdens hoogtij ontstonden. Na de loop rond de rotsen ging onze tocht verder naar Greymouth. Hier stonden we voor een gesloten hostel.  Ze waren renovatiewerken aan het uitvoeren, maar hiervoor hadden we een mail gekregen. Hostelworld had dit gewoon niet aangepast op mijn acount. Op naar het vervang hostel dus. Deze was ingericht met allemaal afrikaanse beelden. Niet zo gek dus dat het art hostel noemde. Het was ons beste hostel tot nu toe. Er waren gratis kayaks en mountainbikes te verkrijgen en het koste maar 5$ om 1 uur in de jacuzzi te zitten. We besloten dus na ons middageten in een gezellige pub de fietsen te nemen en richting een bay te rijden. Het was er nogal gevaarlijk met al die auto's die geen snelheid minderden. De fietsers reden op dezelfde weg. We reden ongeveer een uurtje heen en terug. Het was een prachtige zonnige dag. Daarna gingen we naar dezelfde pub waar we ook ons middageten hadden benut voor koffie en taart. En wat voor een taart. We kregen elk zeker een halve kilo aan taart. We hadden beter een stukje gedeeld. Maarja dit werd dan ook maar meteen ons avondeten. En daarna tijd voor een zonsondergang waar de zon in nog geen 5 minuten onder was. Plus heerlijk te ontspannen in de jacuzzi.

WOENSDAG 19/07

Sieglinde kwam me vanochtend weer vroeg wakker maken want er sliep nog een meisje op onze kamer. We wouden rap door om wandelingen te maken in franz josef. Onderweg stopten we even op het midden van de baan om van het uitzicht te genieten. Om 11 uur kwamen we al aan in het informatiecentrum en gingen we kijken wat de beste wandelingen waren rond de gletsjer. Uiteindelijk wandelden we helemaal naar de voet van de gletsjer toe en ook gingen we naar een spiegelmeer. Doordat het water van de gletsjer kwam was deze zeer helder. Het echte viel bijna niet te onderscheiden van de weerspiegelde vlakte. Na de wandelingen gingen we gaan inchecken in het hostel. Doordat het nog even duurde voordat het donker werd gingen we nog naar lake matheson. Deze hoorde ook spiegelhelder te zijn. Maar deze was veel groter en dus waren er teveel rimpels in het water om iets te zien. 'S avonds konden we ons heerlijk ontspannen in de gratis sauna van het hostel. 

Abel Tasman

ZATERDAG 15/07

We moeten weer vroeg opstaan vandaag doordat we onze ferrie terug konden omboeken. We werden verwacht om 7 uur aan de ferrie te zijn met ons voertuig. Alles verliep vlot. Tijdens het wachten, konden we mooi de zonsopgang volgen. Er zat een gigantische donderwolk boven de interislander boot maar gelukkig ging deze traagjes landinwaarts. Na lang wachten werden we eindelijk de boot op geleid. Via geribbelde structuur werden we een schuin platform opgeleid op de vijfde vedieping van de boot. Gelijksvloers dus met het land. Om te starten gingen we meteen naar verdieping tien waar we buiten konden staan en over alles een mooi zicht kregen. Toen we op volle zee zaten gingen we terug naar binnen want het was ijzig koud. Tijd voor ons ontbijt. Na al dat vasten eindelijk eens geen cornflakes, maar toast met spek en ei. De rit duurde 3 uur en een half in totaal waar we tijdens het laatste uur tussen allemaal kleine eilandjes invaarden. Toen Picton in zicht kwam begonnen we foto's te trekken doorheen het raampje vanvoor en plotselingen sprongen er dolfijnen uit het water tevoorschijn. Prachtige beesten, maar jammergenoeg waren ze te snel voor het fototoestel. Hierna werd er afgeroepen dat iedereen terug naar de auto moest gaan. Het platform was opgehoffen, waardoor onze auto nu rechtstond. Yentel kroop terug in de bestuurderszetel. We zaten net op een atractie toen het platform langzaamaan terug naar beneden ging. Maar gelukkig bleef onze auto mooi staan. We reden naar Motueka via De Queen Charlotte Drive. Dit was een kronkelend weggetje die prachtig uitzicht gaf over de eilanden. Na een vier uur durende rit met vele stops voor panaramic views kwamen we op onze bestemming aan. Het was een leuk uitziend hosteltje met een wild western look. De hostes was praatgraag en gaf ons een korte rondleiding ook stak ze meteen de elektrische dekens aan zodat we een lekker opgewarmd bedje kregen. En deze hadden we hard nodig want het huis koelde snel af met hun enkel glas.

ZONDAG 16/07

Weeral eens vroeg opstaan vandaag want we hadden een reservatie bij 'Abel Tasman Kayaking'. We wouden alle drie ons warm bedje niet uitkomen want het huis was werkelijk afgekoeld tot 11°C die nacht. Een geluk dat we wat reservetijd hadden ingerekend want na ons ontbijt liepen we de auto tegemoed. En hiervan was het glas helemaal aangevroren. Doordat we met zen drieën konden schrapen, konden we nog snel vertrekken. Via allemaal kronkelweggetjes richting het park. De gids was niet erg enthoussiast toen enkel wij drie kwamen opdagen, we gingen een privétour kregen. Zonder dat de gids er veel woorden aan vuil maakte vertrokken we met de kayaks en een tractor richting de zee. Het was nog eb, dus er moest ver gereden worden. De kayaks waren zeker proffesioneel want je kon ze vannachter besturen. Ik ging mee met de gids, terwijl Yentel en Sieglinde samen in een boot gingen. Het was moeilijk om een gesprek op te starten en hij stelde allemaal vreemde vragen zoals 'What do Belgian people do for fun?' en 'When did Belgium excist?'. Het leek wel alsof hij tegen België en onze gewoontes was. Naast dat we niet zo'n goede gids hadden meegekregen was het landsschap echt prachtig. We vaarden langs de kust. En nadat we een hoekje omsloegen, waren we plotseling tussen allemaal zeeleeuwen aan het varen. Prachtig om de jonkies zo te zien zwemmen en springen in het water. Om 13 uur was het tijd om te picknicken op een verlaten strand. We hadden ons picknick mee maar het bleek dat deze in onze prijs gerekend zat. Soep met pistoletjes dan maar. Tijdens het eten zei onze gids plots 'If you walk that way it is a three hours walk back to your car'. Eerst dachten we dat hij aan het grappen was, maar toen hij alles aan het inpakken was van de picknick en ons materiaal uit de boten moesten wisten we dat hij het meende. We gingen terug te voet. Het is zeker waard om een kayak tocht te doen, maar de 115$ dat we neerlegden, hadden we een daguitstap verwacht. Die brochures weten het toch goed te vermommen alleziens. Maar gelukkig hadden we ons wandelschoenen aan en was het een mooie wandeling terug. Onderweg kwamen we plots mensen tegen waarmee we samen vast zaten tijdens de sneeuwstorm. Zij waren rechtdoor de storm gereden zonder de ommetour van zes uur extra met hun 4x4. Ik was blij om te zien dat ze niets overkomen was. 

Rescue is nearby

Het leek er niet op dat de wegen gedeblokkeerd gingen worden vandaag. Hoe langer we het uitwachten, hoe groter de storm werd. We boekten dus nog een nacht bij in het hostel en kochten een groot deel van hun eten op. Ook verwittigden we ons volgend hostel dat we het niet zouden maken vandaag en of we dus onze boeking konden annuleren. Dit moesten we eerst zien overeen te komen met hostelworld maar aangezien het nacht was in België was dit afwachten. Om de tijd te verdrijven besloten Sieglinde en ik een sneeuwman te maken. Ik had nog nooit zo'n grote sneeuwman gemaakt in mijn leven in zo'n korte tijd. Door het kleine bolletje eenmaal om te rollen werd hij dubbel zo groot. Na ons sneeuwman was het tijd voor een warme chocomelk. Doordat iedereen in hetzelfde schuitje zat, kwam er en grote samenhorigheid. Zo deden we een sneeuwballengevecht met enkel mensen van Syndey en slierden we van een met ijsgemaakte glijbaan van de nieuw zeelandse vakantiegangers. Ons avondeten werd rijst met broodbeleg (salami, ham en kaas), uiteindelijk nog niet zo slecht. We kregen ook goed nieuw erug van ons volgende hostel, we gingen geen volledige nacht moeten betalen. Later die avond speelde Yentel en ik samen met en hoop andere mensen maffia, een variant van weerwolven terwijl Sieglinde aan het vuur zat. Zo raakte Sieglinde aan de praat met enkel locals die de routes veel beter kenden dan ons. De papa noemde Shaune, en hij vertelde ons dat we meer kans maakte om uit de storm te raken door terug helemaal naar het noorden te rijden en dan langs de zee terug te rijden. Zo gingen we vroeg naar ons bed om de volgende dag vroeg te kunnen vertrekken. Maar helaas...

VRIJDAG 14/07

De natuur had andere plannen voor ons. Want onze auto starte niet op. En de motorkap wou niet open. Ook waren alle wegen nog steeds gesloten en was het niet gestopt met sneeuwen, het was ook nog eens erger beginnen waaien. Uiteidelijk kwam Shaune ons helpen met de motorkap te openen. Alles werkt hier averechts dus het slotje was niet vastgevroren, we draaiden gewoon de verkeerde kant op. En blijkbaar was ook onze batterij niet plat, onze autoleidingen waren 'enkel maar' bevroren. Dus uiteindelijk kwam alles op gang en besloten we te vertrekken. Toen we de valiezen inladen werd het waaien nog maar erger. We zaten net alle drie in de auto, toen de eigenaar bijna smekend naar buiten kwam dat we alstublieft niet wouden vertrekken. We keken elkaar alle drie aan en besloten ons verstand te gebruiken, terug naar binnen en de storm afwachten. Eventjes hadden we alle drie een inzinking van radeloosheid. Maar daarna besloten we ons te vermaken met een spelletje 'The game of life'. Heel toepasselijk met autootjes die vastraakten en beurten overslaan. We hadden ons neergelegd bij ons lot en konden ermee lachen. Ook onze boot hadden we laten omboeken naar later op zaterdag. En dan plotseling kwamen ze ons vertellen dat de weg richting noorden even vrijgemaakt ging worden om ons te laten passeren. We konden weg. Alles zat in de auto dus we vertrokken meteen. Allé voor zover mogelijk was want onze auto zat helemaal vast in de sneeuw. Shaune nam plaats in de bestuurzetel en gaf volle gas terwijl wij met vier man de auto duwde. Na een heleboel gesliep, was onze auto eindelijk vrij op de baan. We bedankten Shaune nog enkele keren en gingen dan heel voorzichtig op pad. Door de bergen langs de sneeuw en door mini flech floods langs de zee. We reden in totaal bijna 500 km langs de storm heen. En na een heel vermoeiende rit kwamen we eindelijk aan in Wellington. De twee chauffeurs liggen al uitgeteld in bed en hopelijk gaat vanaf nu ons geluk weer de goede kant op. Onze boot wisten we alvast weer om te boeken naar de ochtend, dus zitten we weer mooi op schema. 

Krantenartikel van Nieuw Zeeland, Wij zaten vast aan Tongariro National Park

Stranded

DINSDAG 11/07

Vandaag werd ons verteld dat het de laatste dag mooi weer ging zijn en dat het daarna ging beginnen regenen. Dus we besloten een lange wandeling te maken in de bergen. Doordat we pas laat in de namiddag aankwamen, moesten we goed doorwandelen van de persoon in het infocentrum. We moesten beloven om tegen 14u30 terug te keren of indien het kouder en donker begon te worden. Anders zou het wel eens kunnen dat de helikopter om ons moest komen. Dus we beloofden elk dat we zeker tijdig terug zouden keren. We wandelden goed door lekker ingedoefeld tegen de wind. Wanneer we achter en berg zaten scheen het zonnetje mooi door en hadden we warm. We maakten een stop voor het middageten. Doordat we geen bestek hadden werd het pasta met de vingers. Na een twee uur durende wandeling werden we beloond met een uitzicht over het onderste meer. We hadden geen tijd meer om nog meer te stijgen en gingen dus tijdig terug naar Whakapapa, het dorpje waar onze auto stond. Hierna reden we naar ons hostel met ondergaande zon. In het hostel was het tijd om te koken, maar we vonden onze rijst niet terug. Het bleek dat we een zak eten in het vorige hostel hadden laten staan. Yentel en Sieglinde gingen er rap vandoor om nog avondeten te gaan halen en het dichtsbijzijnde shopje in de omtrek. Gelukkig was het net voor 18 uur en konden we dus nog warm eten klaarmaken.

WOENSDAG 12/07

Toen we wakker werden was het een klein beetje aan het sneeuwen; vandaag werd het een rustdag. We besloten even naar het stadje te gaan hogerop waar de sneeuw dikker lag en daar even rond te lopen. En nadien dronken we een warme choco en koffie in het cafeetje. Terug in het hostel werd de haard aangestoken. Er was ook een kast die ons naar Narnia leidde, letterlijk want achter de kast lag er een kleine cinemazaal waar we naar de film keken. Zo vulden we onze dag rustig op. 

DONDERDAG 13/07

Toen we vandaag wakker werden was het overdreven veel aan het sneeuwen. Er lag zeker 30 cm sneeuw, we zakken er helemaal in weg. De eigenaar kwam ons vertellen dat we vandaag niet wegraakte vanwege de grote sneeuwstormen. We moesten de storm dus uitwachten en hopen dat de wegen nog openden vandaag. 

Tauhara

MAANDAG 10/07

Na drie nachten in Rotorua te hebben verbleven, gingen we door naar het volgende hostel. Deze was in Taupo gelegen. Onderweg maakten we wat kleine tussenstops langs de Waikato rivier. Deze snelstromende rivier zorgt voor 15% van alle elekriciteit van Nieuw-Zeeland. Eerst gingen we naar de Haku Falls. Dit was een kleine (niet zo hoge) maar brede waterval. Hierna gingen we richting een sluis. Deze opende om 10, 12 en 14 uur. We waren er om 11u30, dus nog ruim voldoende tijd om ons maagje te vullen. Het alarm ging vier keer af om zeker alle mensen uit de rivierbedding te verjagen. Daarna gingen de sluisen open en het kleine riviertje werd na een tiental minuten metersbreed. Het was best wel zot om dit te aanschouwen. Hierna konden we naar het hostel gaan in Taupo, tiki Lodge. Vanwege het schilderen van de kamer, krijgen we een upgrade naar een kamer met een eigen badkamer. Wat een geluk. Aan de receptie kregen we de waterdam aangeraden die we al gedaan hadden en ook nog een klim op Tauhara. Deze berg zou een prachtig uitzicht op het meer moeten geven. We waren alle drie fan van deze vooruitzichten. Eerst besloten we ons aan te sterken met koffie en taart bij 'Spoon en Paddle'. En om 14u40 startte onze tocht naar de top. Het was een helse tocht omhoog waarbij we alle drie verspreid raakten door ons eigen tempo. Ik voorop, Yentel in het midden en Sieglinde vormde de staart. Deze berg is enkel een aanrader indien de zon schijnt, want aan de top werden we beloond met een prachtig uitzicht. Aan de ene kant het stadje Taupo met het meer en de tongariro berg die helemaal verhuld lag in de wolken (door slecht weer waren alle wandeltochten op deze berg afgezegd). Een aan de andere kant groene vlakten. De afdaling moesten we snel doen, want het begon al te schemeren. Naar het einde van de daling gingen we trager omdat het steeds donkerder werd in het dichtbegroeide bos om ons heen en ook onze enkels, knieën en heupen lieten het afweten. Nu vlug naar de supermarkt om ons buikje te kunnen vullen. Tip: koop zeker geen voorgemaakte pastaslaatjes want deze zijn overdreven gezoet. 

Ki Aora

Zaterdagavond besloten we nog naar de Redwoods te rijden om de avondwandeling te maken hoog in de bomen (25$). Op de hele wandeling was er verlichting geplaatst in de bomen. Het gaf een zeer mooi effect tijdens de nachtwandeling. We hadden ook een goede dag uitgekozen, aangezien het volle maan was en er maar weinig wolken waren. Dus toen we naar boven keken over de toppen van de bomen heen, zagen we alles heel helder terwijl het in het bos zelf donker was. Het bos was dichtbij ons hostel en we gingen morgen nog eens terugkeren om de Redwoods in daglicht te bewonderen.

 

ZONDAG 09/07

Vandaag besloten we wat langer te slapen om dan te vertrekken naar een Maori Village (40$). De Tewhakarewarewatangaoteopetauaawahiao (Er liep geen kat op het toetsenbord :) )  was een dorp die bewoond werd door echte Maori's. Dit was ook het goedkoopste dorp die je zelfs gratis kon bezoeken als je de gids niet wenste. Voor het andere dorp iets buiten de stad werd er meer geld gevraagd en het hele dorp was opgezet voor toeristen. De Maori's werkten daar om dan later op de avond terug te keren naar hun dorp, waar ze al eeuwen wonen (het dorp dat wij dus bezochten). Deze was gebouwd op thermisch gebied, waardoor ze hun eten dankzij moeder natuur gratis konden stomen. Het warme water werd ook gebruikt om te baden. De Maori namen twee keer per dag een bad om alles te ontsmetten en gezond te blijven. Een van de neven van de gids was een bad aan het nemen terwijl wij uitleg kregen. Hier gaa  ze ook in bad zonder kleren aan, awkward. Ook gingen we naar het kerkje. Er waren veel Maori's die overzee gingen en daardoor was iedere godsdienst toegestaan. Toen de tour gedaan was gingen we in de winkeltjes van nog meer neven en nichten van de gids een souveniertje gaan kopen voor onzelf, elk een ketting. Dagelijks om 11u15 was er een voorstelling. Deze ging vandaag binnen door omdat het teveel aan het regenen was. Ze toonden de Hakka voor, deze dans was ontworpen om de vijand weg te jagen. Daarna zongen ze een liefdeslied over Hinemoa en Tutanekai, een soort Romea en Julia maar met een goede afloop. Ze wouden ook dat het publiek participeerde. Zo zongen en dansten we hoofd, schouder, knie en teen in het Maori's. De kinderen kregen deze taal ook op school, zodat ze zeker niet zou uitsterven. Doordat alles zodicht bij ons hostel lag, konden we terugkeren naar het hostel om een pizzaatje in te steken. Daarna maakten we een wandeling in het daglicht door de Redwoods. Doordat het zo'n slecht weer was kwamen de rode kleuren niet helemaal tot uiting. Het hele bos was aangelegd en kwam van de Redwoods van California, omdat deze zo groot worden en dus perfect zijn om te gebruiken als haardvuur en om huizen te bouwen. Daarna reden we door en maakten een wandeling rond de Blue lake heen. Helemaal aan de andere kant van onze auto was er een uitkijk punt die ons liet uitkeken over het groene meer aan de ene kant en het blauwe meer aan de andere kant. Jammergenoeg waren de kleuren bijna niet te onderscheiden door het slechte regenachtige weer. Na deze twee uur durende rondrit waren we moe genoeg en keerden terug naar het hostel waarbij we rechtvoor ons een prachtige zonsondergang zagen. De zon was vandaag toch nog even komen piepen.