Rescue is nearby

Het leek er niet op dat de wegen gedeblokkeerd gingen worden vandaag. Hoe langer we het uitwachten, hoe groter de storm werd. We boekten dus nog een nacht bij in het hostel en kochten een groot deel van hun eten op. Ook verwittigden we ons volgend hostel dat we het niet zouden maken vandaag en of we dus onze boeking konden annuleren. Dit moesten we eerst zien overeen te komen met hostelworld maar aangezien het nacht was in België was dit afwachten. Om de tijd te verdrijven besloten Sieglinde en ik een sneeuwman te maken. Ik had nog nooit zo'n grote sneeuwman gemaakt in mijn leven in zo'n korte tijd. Door het kleine bolletje eenmaal om te rollen werd hij dubbel zo groot. Na ons sneeuwman was het tijd voor een warme chocomelk. Doordat iedereen in hetzelfde schuitje zat, kwam er en grote samenhorigheid. Zo deden we een sneeuwballengevecht met enkel mensen van Syndey en slierden we van een met ijsgemaakte glijbaan van de nieuw zeelandse vakantiegangers. Ons avondeten werd rijst met broodbeleg (salami, ham en kaas), uiteindelijk nog niet zo slecht. We kregen ook goed nieuw erug van ons volgende hostel, we gingen geen volledige nacht moeten betalen. Later die avond speelde Yentel en ik samen met en hoop andere mensen maffia, een variant van weerwolven terwijl Sieglinde aan het vuur zat. Zo raakte Sieglinde aan de praat met enkel locals die de routes veel beter kenden dan ons. De papa noemde Shaune, en hij vertelde ons dat we meer kans maakte om uit de storm te raken door terug helemaal naar het noorden te rijden en dan langs de zee terug te rijden. Zo gingen we vroeg naar ons bed om de volgende dag vroeg te kunnen vertrekken. Maar helaas...

VRIJDAG 14/07

De natuur had andere plannen voor ons. Want onze auto starte niet op. En de motorkap wou niet open. Ook waren alle wegen nog steeds gesloten en was het niet gestopt met sneeuwen, het was ook nog eens erger beginnen waaien. Uiteidelijk kwam Shaune ons helpen met de motorkap te openen. Alles werkt hier averechts dus het slotje was niet vastgevroren, we draaiden gewoon de verkeerde kant op. En blijkbaar was ook onze batterij niet plat, onze autoleidingen waren 'enkel maar' bevroren. Dus uiteindelijk kwam alles op gang en besloten we te vertrekken. Toen we de valiezen inladen werd het waaien nog maar erger. We zaten net alle drie in de auto, toen de eigenaar bijna smekend naar buiten kwam dat we alstublieft niet wouden vertrekken. We keken elkaar alle drie aan en besloten ons verstand te gebruiken, terug naar binnen en de storm afwachten. Eventjes hadden we alle drie een inzinking van radeloosheid. Maar daarna besloten we ons te vermaken met een spelletje 'The game of life'. Heel toepasselijk met autootjes die vastraakten en beurten overslaan. We hadden ons neergelegd bij ons lot en konden ermee lachen. Ook onze boot hadden we laten omboeken naar later op zaterdag. En dan plotseling kwamen ze ons vertellen dat de weg richting noorden even vrijgemaakt ging worden om ons te laten passeren. We konden weg. Alles zat in de auto dus we vertrokken meteen. Allé voor zover mogelijk was want onze auto zat helemaal vast in de sneeuw. Shaune nam plaats in de bestuurzetel en gaf volle gas terwijl wij met vier man de auto duwde. Na een heleboel gesliep, was onze auto eindelijk vrij op de baan. We bedankten Shaune nog enkele keren en gingen dan heel voorzichtig op pad. Door de bergen langs de sneeuw en door mini flech floods langs de zee. We reden in totaal bijna 500 km langs de storm heen. En na een heel vermoeiende rit kwamen we eindelijk aan in Wellington. De twee chauffeurs liggen al uitgeteld in bed en hopelijk gaat vanaf nu ons geluk weer de goede kant op. Onze boot wisten we alvast weer om te boeken naar de ochtend, dus zitten we weer mooi op schema. 

Krantenartikel van Nieuw Zeeland, Wij zaten vast aan Tongariro National Park